Tio ĉi estas picture, ne pigture.
Vizaĝo el tremantaj linioj,
okuloj kiel du spiralo-larĝaj demandoj,
truo de nazo—la plej mallonga vojo al la vero.

La buŝo, ruĝa kiel alarmo de frago,
ridas per kontraŭsigno:
“ha” signifas “eble”,
“hm” signifas “jam”.

Hipotezo: la rideto estas bandaĝo por penso.
Kontraŭhipotezo: la penso estas masko por rideto.
Sintezo: ni glitas inter ambaŭ
kaj nomas tion dada.

Papero ŝovas bruon de plumoj;
faltoj parolas dialekton de tempo;
mi kalkulas ĝis tri laŭ rideto—
unu por polvo, du por trajnoj foririntaj,
tri por tio, kio restas,
kiam ruĝo ankoraŭ brilas sen kialo.